Ze staan vaak onder hoogspanning, de ouders van zieke kinderen in het Emma Kinderziekenhuis AMC. Speciaal voor hen zijn er daarom ontspannende massages, yoga, meditatie en een gratis sportpas. “Hoe rustiger de ouders, des te beter is het voor het kind.”

Maar nu ligt ze op dat bed. De man die haar eerder op haar ademhaling wees, duwt nu zachtjes tegen haar voet. “Voel je dit?”, vraag hij. “Je voelt van alles voor Boaz, maar nu gaan we terug naar jou. Niet je hoofd, maar je lijf. Tot waar voel je deze beweging?” Met die simpele vraag dwingt de man, masseur Jan Soomer, haar de aandacht te richten op haar lijf, zich af te vragen ‘wat voel ik eigenlijk’? De moeder van Boaz wijst op haar heup. “Tot hier voel ik het.” Soomer knikt tevreden. “Je doet het heel goed.” Hij legt een handdoekje over haar ogen, uit een boxje klinkt het geluid van golvende zee. Zachtjes zegt hij: “Nu hou ik op met praten, en breng ik je in beweging.”

Yoga-uurtje

Een half uur eerder heeft Soomer de zogenoemde ‘speelkamer’ van het Emma Kinderziekenhuis zo goed en zo kwaad als dat gaat, omgetoverd tot massagesalon. Hij draaide de verwarming hoger, sprayde wat parfum, dempte de lichten en zette tussen de poppenkasten en loopfietsjes zijn massagetafel op. Iedere donderdag zijn er in het Emma Kinderziekenhuis massages voor ouders van zieke kinderen die zijn opgenomen; Soomer is één van de 24 masseurs die sinds ongeveer drie jaar vrijwillig zijn diensten aanbiedt. Er is voor ouders bovendien wekelijks stiltemeditatie en begeleide meditatie, en sinds kort ook een yoga-uurtje door erkende yogadocenten. Ook kunnen ouders een gratis sportpas krijgen waarmee ze dagelijks op het AMC-terrein kunnen fitnessen.

Welzijn

“We proberen ouders zoveel mogelijk bij de behandeling van hun kind te betrekken, we willen family integrated care bieden”, zegt woordvoerder van het Emma Kinderziekenhuis AMC Carla van Burik. “Vroeger mochten de ouders hoogstens toekijken, tegenwoordig beslissen ze mee en leren ze zelf ook bepaalde verpleegkundige handelingen bij hun kind te doen. Het is vanzelfsprekend dat we dus óók oog hebben voor het welzijn van de ouders. Ze staan vaak onder hoogspanning.”

Met voorzieningen zoals de ontspanningsactiviteiten hoopt het ziekenhuis de situatie een beetje draaglijker te maken voor de ouders. Zo zijn de patiëntenkamers sinds de verbouwing in 2015 uitgerust met betere bedden voor de ouders die blijven logeren, een eigen badkamer, en een bureautje waaraan ze eventueel kunnen werken. Er is een gebedsruimte en er zijn ‘luwtes’ waar ouders zich kunnen terugtrekken, bovendien is er een keuken waar bijvoorbeeld verjaardagen gevierd kunnen worden.

Kousenvoeten

Soomer begint de donderdagavond met een lijst van ouders die zich – vaak na subtiele aanmoediging van de verpleegkundigen – hebben opgegeven voor een massage. Hij haalt ze zelf op. “De kamer van zo’n kind binnen gaan – dat is best een stap. Ik trek de ouders even uit de situatie, ik neem ze mee.” Ooit lag zijn eigen zevenjarige zoon – inmiddels een man van 37 – lange tijd in het ziekenhuis. “Ik weet hoe het is, het leven tussen hoop en vrees. Maar hoe rustiger de ouders, des te beter is het voor het kind. Niet voor niks zeggen ze dat een kind de spiegel is van je ziel.”

Op kousenvoeten loopt Soomer om de moeder van Boaz heen. Hij geeft haar een pulsbehandeling, een techniek waarbij hij haar door kleine duwtjes ritmisch in beweging brengt. De behandeling is één van de vele typen massages die de masseurs op donderdagavond aanbieden, de ouders kunnen zelf kiezen. Zachtjes wiegt hij de moeder van Boaz, tilt haar armen en benen op, die golvend meebewegen. Alsof hij de zorgen als zand uit haar ledematen kan schudden.

Gekke gedachte

Ze heet Thea Verweij, de moeder van Boaz. En ze stond al dagen op ‘standje overleven’, vertelt ze wanneer ze een half uur na Soomers behandeling nog enigszins verbluft om zich heen kijkt. De vijfjarige Boaz ging voor een relatief onschuldige operatie naar het ziekenhuis in Purmerend, maar er traden allerlei complicaties op, en nu verblijven ze al dagen in het Emma Kinderziekenhuis.

Verweij vond het aanvankelijk een gekke gedachte: een massage, voor háár? “Maar het was heerlijk. Ik voelde mijn lichaam langzaam warmer worden. Halverwege bedacht ik dat het ongeveer acht uur moest zijn, dat Boaz dus waarschijnlijk op dat moment getemperatuurd werd. Meteen daarna besefte ik: ‘Hé, ik heb zojuist een tijdje niet aan Boaz gedacht’. Ik heb eigenlijk heel even helemaal nergens aan gedacht.”

Tekst: Catrien Spijkerman